Het zonnetje schijnt als ik uit mijn auto stap op de parkeerplaats dichtbij de gastouder. Ik heb een afspraak met haar voor een evaluatiegesprek. Als ik naar haar huis loop zie ik al nieuwsgierige gezichtjes door het raam kijken naar die vreemde, maar toch ook wel weer enigszins bekende mevrouw die aanbelt. De gastouder loopt naar de voordeur en wordt gevolgd door een groepje meisjes. Zodra ze open doet, hoor ik direct een kinderstemmetje op gebiedende toon zeggen: “Schoenen uit hoor! Je mag niet met vieze schoenen naar binnen.” Lachend zegt de gastouder dat ik geen vieze schoenen heb, aangezien ik niet in de speeltuin heb gespeeld en gewoon zo naar binnen mag. Er wordt wantrouwend naar mijn schoenen gekeken door drie paar kinderogen, maar ik mag naar binnen.
Eenmaal in de woonkamer gaan de kinderen allemaal weer op hun eigen plekje aan de kleine tafel zitten en gaan verder met fruit eten. Vol trots vertellen ze dat ze bijna klaar zijn en dan mogen ze een koekje. Ondertussen krijg ik een heerlijk kopje koffie en vertel ik dat ik ook fruit heb meegenomen. Terwijl ik dit zeg, pak ik mijn banaan uit de tas. Een jongedame die weinig woorden nodig heeft omdat haar gezicht boekdelen spreekt, knikt me bevestigend toe. Met andere woorden: inderdaad eerst die banaan, voordat je een koekje mag. Terwijl ik luister naar wat de gastouder en de kinderen vertellen over de wandeling naar de speeltuin en wat ze onderweg allemaal zijn tegengekomen aan beestjes en planten, ben ik getuige van een mooi moment. Een moment wat ik gelukkig heel vaak mag aanschouwen, namelijk: hoe dol ze zijn op hun gastouder. Een veilige en fijne plek om jezelf te mogen zijn en je geliefd te voelen.
Zodra we onze koekjes op hebben, geeft de gastouder richting de kinderen aan dat ze weer mogen gaan spelen. Ze mogen iets kiezen en dan daarmee spelen. Er staan bakken met plastic dieren, blokken en een tas met verkleedkleren. De dames bedenken dat er een verjaardag gevierd moet worden en dat ze een feestje gaan organiseren. Hiervoor moet uiteraard de juiste kleding gedragen worden. Terwijl de meiden op een plek verderop alles inrichten voor het feestje, praten de gastouder en ik over hoe het gaat in de opvang. De meisjes hebben rode wangen van de inspanning en ineens horen we dat ze er klaar voor zijn. De gastouder heeft lekkere versnaperingen geregeld en is onderweg naar het feestje als ze aan de meisjes vraagt of ik ook mag komen. Daar wordt even over nagedacht…. Ze komen samen met de gastouder tot de conclusie dat het niet aardig is om iemand de toegang te weigeren voor een feestje.
En zo zit ik op een gewone doordeweekse dag op een klein krukje ‘Lang zal ze leven te zingen’ in een ruimte waar de slingers in mijn ogen hangen en de feestmuts amper blijft zitten, maar met de meest heerlijke spekjes en onzichtbare, absoluut heerlijke, zelf gebakken appeltaart op mijn feestbordje en geniet ik van deze “kleine” wereld. Hopende dat ze nog lang van deze wereld mogen genieten en ze altijd zelf de slingers blijven ophangen. Wat is mijn werk toch verbluffend mooi!
Manon Daniëls
Eigenaar CGOB De Herberg Groningen